رهی معیری | رباعی "فریبا"

خوش باد مستی اتچون سنگها ٬ صدای مرا گوش می کنیسنگی و ناشنیده فراموش می کنیرگبار نوبهاری و خواب دریچه رااز ضربه های وسوسه مغشوش می کنیدستِ مرا که ساقه سبز نوازش استبا برگهای مرده هم آغوش می کنیگمراه تر ز روح شرابی و دیده رادر شعله می نشانی و مدهوش می کنیای ماهی طلایی مرداب خون منخوش باد مستی ات که مرا نوش می کنیتو دره بنفش غروبی که روز رابر سینه می فشاری و خاموش می کنیدر سایه ها فروغ تو بنشست و رنگ باختاو را به سایه از چه سیه پوش می کنی؟فروغ فرخزاد. بخوانید, ...ادامه مطلب